نقد سریال جادوگر

سریال جادوگر یک مجموعه نمایشی خانگی طنز به کارگردانی مسعود اطیابی و نویسندگی مریم تاجیک است که بازیگرانی چون جواد رضویان، احمد مهران فر و مریم مومنی در آن به ایفای نقش پرداخته اند.

داستان سریال جادوگر حول محور دو شخصیت اصلی یعنی قدرت و جهانگیر می چرخد که در ابتدای سریال، جاعل و کلاهبرداری فراری معرفی می شوند. قدرت در مسیر فرار از کشور از یک جزیره در جنوب کشور سر درمی آورد و به دلیل موقعیت خاص پیش آمده خود را رمال و پیشگو جا می زند و شروع به کسب درآمد از طریق کلاه گذاشتن بر سر مردم ساده لوح جزیره می کند…

بررسی سریال جادوگر

نام مسعود اطیابی را می توان در بین کارگردانان و تهیه‌کنندگانی قرار داد که با تولید محصولات کمدی گیشه پسند، بازار هدف از پیش تعیین شده ای برای خود برگزیده است. بازار هدفی که اتفاقا کم رونق هم نیست!

اطیابی با «خروس جنگی» و «اخلاقتو خوب کن»، خود را به عنوان یک کارگردان کمدی ساز معرفی کرد و بعد از ساخت چند اثر در سایر ژانرها، با تگزاس ۱ و ۲ به جمع فیلم های کمدی پرفروش برگشت و در نهایت با دینامیت که صاحب عنوان پرفروش ترین فیلم سینمایی ایران است، به معنای واقعی کلمه گیشه ی سینمای ایران را فتح کرد.

با این تفاسیر و گرم گرفتن بازار محصولات طنز در شبکه های نمایش خانگی، ورود اطیابی به این بازار دور از انتظار نیست. اما آیا سریال جادوگر نیز همان بوده که انتظارش می رفت؟

همچنین بخوانید : بررسی و نقد سریال یاغی

برای پاسخ منفی دادن به این پرسش اصلا نیاز نیست که همچون من جزء طرفداران فیلم های سینمایی اطیابی نباشید. شما حتی اگر از طرفداران جدی کمدی هایی مشابه دینامیت و انفرادی هم باشید، از تماشای ماجراهای به شدت سطحی و شوخی های سخیفی که در قالب سریال جادوگر در حال پخش است متعجب خواهید شد. سریالی بدون هیچ منطق روایی ای که بارها و بارها شعور مخاطب را نشانه می رود. اتفاقات هردمبیلی که هیچ ارتباطی با هم ندارند. صحنه های سمبل شده ی بی سر و ته و سکانس های بی مفهومی که نه حاصل سکانس های قبلی اند تا زمینه ساز سکانس های بعد از خود. وقایع، کنش ها و واکنش های شخصیت های سریال بینهایت ساده انگارانه برگزار شده اند. دیالوگ ها بیشتر شبیه بداهه گویی های ناشیانه ی کلاس های بازیگری اند و این سناریوی تنک و کم جان و سطحی به وضوح به بازی جواد رضویان و احمد مهران فر هم آسیب زده است.

پراکندگی موقعیت ها

به شخصه تا به حال جواد رضویان را که عمری را در بازی های طنز سپری کرده، تا این حد در مقابل دوربین دست و پا بسته و مستأصل ندیده ام. احمد مهران فر که مشاجره هایش با رضویان ما را به یاد ارسطو و نقی می اندازد نیز اوضاع بهتری ندارد. به نظر می رسد بی هدفی و باری به هر جهت بودن روایت، بازیگران کار را نیز دچار سردرگمی در اجرا و حفظ راکورد حسی شان کرده است.

توجه به بازی عجیب و غریب نویسنده و کارگردان با سوار کردن دو پیرزن توسط پری و اشتباه گرفتن آنها با پیرزن های گریم شده( که در کلیشه ای ترین شکل ممکن انجام شده) و اینکه چرا ناگهان پری آنقدر کودن می شود که نمی تواند متوجه شود آن دو پیرزن اولی را اشتباهی سوار کرده و این دو مرد گریم شده که رد ریش و سبیلشان چشم مخاطب را از جا درآورده، همان دو پیرزن مدنظر قاچاقچیان مواد مخدر است، برای قضاوت کردن و حکم دادن درباره ی سناریوی جادوگر کافی است.

همچنین بخوانید : بررسی و نقد سریال نوبت لیلی

برخورد عجیب سناریو با مردم جزیره، مشابه با برخورد او با مخاطب است. چرا مردم جزیره باید آنقدر احمق باشند که بخاطر لو رفتن یک دزدی ساده، مردی را به عنوان پیشگو و مرید خود برگزینند؟ چرا کاراکتر های سریال در هرجایی که نویسنده اراده کرده به درجه ای از کوری و کری و لالی می رسند که عملا با درخت فرقی ندارند؟

اشتباهات فاحش در حفظ راکورد صحنه و دیالوگ و بازی بازیگران بارها و بارها به مخاطب یادآوری می کند که با اثری پایین تر از سطح استاندارهایشان مواجهند.

مریم مومن نیز که سعی کرده از این فرصت برای محک زدن خود در یک نقش طنز بهره ببرد، به هیچ عنوان در این هدف موفق ظاهر نشده است و بازی وابسته به دیالوگ و از آن خود نشده ی او تقریبا در تمام پلان ها مشهود است.

‌شخصیت های مبهم

البته در سناریویی که هیچ تلاشی برای شخصیت پردازی کاراکترها نشده، چه انتظاری می توان از بازیگر داشت؟ بازیگری که با یک شخصیت بی سر و ته روی کاغذ مواجه است چه ارتباطی می تواند با نقش برقرار کند؟ از چه منشأ و ذخیره ی اطلاعاتی برای فرو رفتن در نقش بهره ببرد؟ این کاراکتر ها چه عقبه ای دارند؟ از چه محله ای سر برآورده اند؟ از چه خانواده ای؟ از چه دین و مسلکی؟ آیا افراد متشخصی بوده اند که از ماجرایی مانند سر ورشکستی به خلاف کشیده شده اند یا خلافکاری شغل خانوادگی شان است؟ از چندسالگی وارد خلاف شده اند؟ از کودکی یا از همین چند سال پیش؟ خانواده ای دارند؟ پدر و مادری چشم به راهشان است؟ هدف این افراد در زندگی شان چیست؟ از کجا آمده اند و به کجا می روند؟ هدف از این ولگردی جاده ای چیست؟ سریال پاسخ کدام یک از این ابهامات را می دهد؟ چه کسی گفته به صرف کمدی بودن اثری، نویسنده می تواند از پاسخ دادن به این سوالات اولیه و بدیهی دربارهی شخصیت های خلق کرده اش طفره برود؟!

با این وجود هیچ تعجب نخواهم کرد اگر جادوگر پرمخاطب ترین سریال شبکه های نمایش خانگی شود. ما بارها در گیشه از این تعجب ها کرده ایم و دیگر به این حقیقت دست یافته ایم که جامعه ی ما تشنه ی خنده به هر قیمتی است. تشنه ی طنز است. اما کاش به همان اندازه که از این تشنگی برای پر کردن حساب های بانکی خود بهره می بریم، برای افزایش سطح آگاهی و سلیقه ی هنری مردممان نیز بهره می جستیم!