نقد سریال یاغی

سریال یاغی آخرین ساخته‌ی محمد کارت است که توسط پلتفرم فیلمیو پخش می‌شود و از همان قسمت‌های ابتدایی مورد اقبال مخاطبان قرار گرفته است. در ادامه با بررسی و نقد سریال یاغی با من همراه باشید.

سریال یاغی ادامه ‌ی آثار قبلی کارت است. همان فضای آشنا که در فیلم مستندهای خون مردگی و آوانتاژ و در فیلم سینمایی شنای پروانه و حتی فیلم کوتاه بچه خور شاهدش بوده ایم. این بار هم معضل اصلی شخصیت ها محله است. محله ای پایین شهری با فرهنگ لاتی گری. دیگر می شود تولید آثاری با محوریت محله‌های به شدت پایین شهری را، برند کاری محمد کارت دانست. این انتخاب را می‌توان تا حدودی هوشمندانه دانست. هوشمندانه از این جهت که هر چه در بررسی آثار کارت پیش می‌رویم، شاهد افزایش مهارت او در به تصویر کشیدن روایت، در دل چنین فضاسازی خاصی می‌شویم. گویی دیگر هیچ نقطه‌ی مبهم و تاریکی از چنین فضایی در جهان ذهنی کارت باقی نمانده است. از شخصیت های ریز و درشت با ویژگی های منحصر بفردشان گرفته تا دیوارنوشته ها.

همچنین بخوانید : معرفی بازیگران سریال یاغی

انتقال مدیوم از سینما به سریال نیز، این فرصت را برای کارت فراهم کرده است که بیشتر از قبل وارد جزییات زندگی آدم های داستانش شود. جزییاتی که به شدت مورد علاقه ی کارت هستند و اشتیاق عجیبی در به تصویر کشیدنشان دارد.

نقد و بررسی سریال یاغی؛ این مجموعه دغدغه های اصلی محمد کارت را به تصویر می کشد!

هدفی که کارت در سفر ایستگاهی جواد عزتی در شنای پروانه نیز به دنبال محقق کردنش بود اما قطعا سریال یاغی، بهترین فرصت برای به تصویر کشیدن هر آن چیزی است که دغدغه‌ ی اصلی کارت است.

یکی از دست آوردهای گریز زدن به زیرلایه های بافت محله‌هایی با فرهنگ لاتی گری، در شنای پروانه، کشف استعداد بازیگری علی شادمان در چنین نقشی بود. ملاقات حجت (جواد عزتی) و اشکانِ (علی شادمان) شنای پروانه، یکی از بهترین سکانس های این فیلم از آب درآمد و تبدیل شد به سکوی پرتاب جدیدی برای این بازیگر جوان. علی شادمان بازیگری همیشه دست پر است. همیشه غافلگیری های ظریفی در بازی هایش دارد و نگاه مخاطب را به خوبی دنبال خود می‌کشد. اوج این ریزه‌کاری ها را ابتدا در دیوار به دیوار و سپس در می خواهم زنده بمانم شاهد بودیم. بازیگری مستعد، باهوش و دور از حاشیه.

در تمام قسمت اول از سریال یاغی در حال لذت بردن از بازی متفاوت شادمان بودم. بازی اش گاهی نقص هایی داشت، گاهی از نقش بیرون می زد اما شمای کلی ای که از جاوید برای مخاطب ترسیم شد، مورد قبول و شایسته ی تحسین است.

با وجود اینکه علی شادمان نقش اول سریال و در کانون توجه است، اما آنچه یاغی را به اثری دلچسب تبدیل کرده، حاصل کار یک تیم بازیگری حرفه‌ای و کاربلد و البته مخاطب پسند است. پارسا پیروزفر، طناز طباطبایی، عباس جمشیدی فر، امیرجعفری، مه‌لقا باقری و … که همه و همه به زیبایی از پس نقشی که به آنها محول شده برآمده اند، حتی چهره‌ی تازه معرفی شده ی سریال یعنی الیکا ناصری.

همچنین بخوانید : نقد و بررسی فیلم شنای پروانه

بررسی داستان و فیلمنامه ی یاغی

تمام این ها را بگذارید کنار داستان نسبتا پر کشش و پر تعلیقی که بر اساس رمانی به نام سالتو است و به قلم پدرام پورامیری، حسین دوماری و کارت به فیلمنامه تبدیل شده است و کارگردانی قابل قبول و امتحان پس داده ی محمد کارت.

شادمان در یاغی پسری جوان به نام جاوید را زندگی می‌ کند که با تمام مشکلات و محرومیات های حول زندگی اش، میل به خلاف کردن ندارد. او نه که نتواند، نه که نیروی کافی نداشته باشد، نه که آدم بزدلی باشد، بلکه فقط به این دلیل که سالم زندگی کردن را انتخاب کرده، مسیر خود را ازجهان اطرافش جدا کرده و با اکثر اهالی محله متفاوت است. رابطه ی زیبا و پراحساس او با خواهرش و نفوذ صحیحی که خواهر بر او دارد، یک جهان پاک کوچک محافظت شده، در جهان سیاه اطرافشان ایجاد کرده که آنها را از فرو رفتن در لجنزار مصون نگه داشته. این خواهر و برادر دست و پا می زنند که همرنگ آن جماعت نشوند و این تلاش مقدس به مذاق دیگرانی که تا خرخره درگیر سیاهی اند خوش نمی آید. پس هر مانعی که بتوانند می تراشند تا مبادا کسی جرأت کند و خود را از آن محله بیرون بکشد و آن ها را در قهقرای اخلاقی ای که به آن مبتلا شده اند تنها بگذارد.

همچنین بخوانید : نقد و بررسی سریال جیران

نکته ی پایانی قابل ذکر درباره ی آخرین اثر کارت، تقابل این محله ی آشنا با طبقه ی اشرافی جامعه است. پارسا پیروز فر و طناز طباطبایی در واقع نقش انسان هایی را ایفا می کنند که از شائوشنکی که جاوید و خواهرش در آن زندگی می کنند رهایی یافته اند، اما ظاهرا دیروز خود را فراموش نکرده اند.

مطالعه بیشتر : نقد سریال جادوگر