نقد سریال جزیره قسمت 1 تا 8 | بربادرفتگان!

سریال جزیره یک مجموعه‌ی نمایش خانگی به کارگردانی «سیروس مقدم» و نویسندگی «علی طالب آبادی» است.

امیر مقاره، خواننده‌ی گروه ماکان بند،در نقش ارشد شاهنگ، محمدرضا فروتن، شادی مختاری، حسام منظور، کاظم سیاحی، امیر کاظمی،هنگامه قاضیانی، غزل شاکری، سامیه لک، السا فیروزآذر، میترا حجار، اکبر زنجانپور، بیتا فرهی و حمیدرضا پگاه بخشی از تیم بازیگران سریال جزیره را تشکیل می دهند.

• معرفی کامل » بازیگران سریال جزیره

بررسی و نقد سریال جزیره : قسمت اول تا هشتم

سیروس مقدم سابقه‌ی طولانی در زمینه‌ی ساخت سریال دارد و حساب تعداد سریال‌هایی که برای تلویزیون ساخته از دست همه خارج است. پس طبیعی است که با شنیدن نام او به عنوان کارگردان، انتظار یک سریال واجد حداقل استاندارد های لازم برای موفقیت را داشته باشیم. اما با گذشت چندین قسمت از پخش سریال متأسفانه این انتظار برآورده نشد.

انتخاب امیر مقاره به عنوان نقش اول این سریال انتخابی پرریسکی بود. انتخابی که مخاطبان را به سه دسته تقسیم بندی کرد: دسته ی اول عاشقان دلخسته ی ماکان بند هستند که اغلب شامل نوجوانان می شود و به شدت از این انتخاب ذوق زده اند. دسته ی دوم مخالفان دو آتیشه‌ی این اتفاقند و از اینکه فرصت بازی از بازیگران حرفه‌ای و خاک صحنه‌ خورده های تئاتر و کارآموزان کلاس‌های بازیگری گرفته می‌شود و به نابازیگرانی که احتمالاً از عهده‌ی نقش برنمی‌آیند، داده می‌شود بسیار عصبانی اند و دسته‌ی سوم کسانی اند که از ابتدا سعی کردن احساسات خود را نسبت به این انتخاب ‌ کنترل کنند و منتظر نتیجه بمانند.

فارغ از اینکه خود من در ابتدا جزو کدام دسته بودم، می‌خواهم پای انصاف را به میان بکشم و این سوال را مطرح کنم که، امیر مقاره از کدام یک از بازیگران کم سابقه و باسابقه‌ی سریال بدتر بازی می‌کند؟

دقت بفرمایید، عرض کردم بدتر!

پاسخ خود من به این سوال این است که او فقط و فقط نسبت به کاظم سیاحی و امیر کاظمی بازی ضعیف‌تری ارائه داده و بازی سایر بازیگران آنچنان سطحی و مصنوعی از آب درآمده که در کمال تعجب حتی در مقایسه با مقاره عملکرد ضعیف‌تری داشته‌ اند.

اگر دیالوگ‌نویسی سریال غیرقابل تحمل است، بیان بازیگران کار را بدتر هم کرده. لحن و بیان کتابی آنها و کلمات غیرمحاوره‌ای گنجانده شده در متن، لحظه‌ای دست از سر حواس مخاطب برنمی‌دارد.

عدم تسلط نیمی از بازیگران بر نقش‌هایشان، کاملاً مشهود است. شاهدش هم کلیپ منتشر شده از میترا حجار در فضای مجازی که بارها برای گفتن یک جمله‌ی کوچک به میزی که سناریو رویش قرار گرفته نگاه می‌کند. از کی تا به حال بازیگر بدون تسلط بر دیالوگش جلوی دوربین می‌رود و ادعای حس گرفتن هم دارد؟!

• همچنین بخوانید:
  • نقد سریال حرفه ای
  • نقد سریال خاتون
  • نقد سریال میدان سرخ

با این اوضاع پیش آمده، چطور به خودمان جرأت می‌دهیم از ورود خوانندگان و نابازیگران و چهره‌های اینستاگرامی و بچه‌پولدارهای سرمایه پخش کن به سریال‌هایمان انتقاد کنیم، وقتی بازیگری که سنگ حضورش در فیلم‌ها و سریال‌ها را به سینه می‌زنیم، اولیه ترین اصول بازیگری را نادیده می‌گیرد و ذره‌ای برای هنر و برای شعور مخاطب احترام قائل نیست؟

منتقد سنگ این بازیگران را به سینه بزند که چرا فلان بازیگر خانه‌نشین شده؟! مگر خود آن بازیگر سنگ هنر را به سینه می زند؟! مگر آن بازیگر در طول سال‌ها چیزی بر هنر خود افزوده یا درنظرش تمام آنچه باید انجام می‌داده، بوتاکس و تزریق ژل و کشیدن پوست بوده برای پنهان کردن چروک‌های صورتش تا باز هم نقش دختران و پسران دم بخت عاشق‌پیشه را بازی کند؟ خب این بازی‌ها را که نانوا و خیاط و نجّار و کشاورز محترم هم می‌توانند ارائه دهند! تنها تفاوتشان هم با آن به اصطلاح بازیگران این است که یک مهارت بیشتر از آنها بلدند.

چقدر در این سکانس‌ها دلمان برای سوسن تسلیمی‌ها تنگ می‌شود. چقدر هرچه داشتیم را، بر باد رفته دیدن سخت است.

البته که این‌ حرف شامل تمام بازیگران نمی‌شود. قطعاً روی صحبت با لیلا حاتمی ها و معتمدآریا ها و گلاب آدینه‌ها و دولت‌شاهی‌ها و امثالهم نیست. ما در مقام مخاطب تفاوت‌ها را به خوبی درک می‌کنیم.

مخلص کلام اینکه صرف اعتراض به انتخاب نابازیگران برای سریال‌های به ویژه نمایش خانگی، به تنهایی کافی نیست و باید به فکر گرفتن سایر درزهای کار هم بود.

از سوژه‌ی داغ تیم بازیگری کار که بگذریم، نگاهی بیندازیم به سناریوی کار. نویسنده سعی کرده مسائل تماتیکی مانند اختلاف طبقاتی، فساد اقتصادی و بحران‌های شغل خبرنگاری را به تصویر بکشد. بخصوص قسمت اول و دوم نوید یک سریال مهیج و پر حادثه را می داد، اما بعد از گم شدن شاهنگ و صحرا در دریا و سپس پیدا شدنشان، تمام این تم‌ها به ناگهان محو شد و تنها یک درام عاشقانه‌ی نحیف و کلیشه‌ای باقی ماند.

اکت‌های عاشقانه‌ی دهه پنجاهی دو کاراکتر شاهنگ و صحرا و ختم شدنشان به ویدیو کلیپ‌های نچسب هم، تنها وسیله‌ای برای پر کردن زمان هر اپیزود است. وقتی داستانی برای تعریف کردن وجود نداشته باشد باید هم برای پر کردن مدت سریال متوسل به این ترفندها شد.

از قسمت یک تا کنون، تمام کاراکترهای سریال به همراه داستان، روی یک تردمیل به نام جزیره در حال دویدن و درجا زدن هستند. ‌هیچ عامل پیش برنده‌ای وجود ندارد.

قسمت اول و دوم برایم تاحدودی امیدوار کننده بود اما از قسمت‌های بعد که شاهد گیر کردن داستان در همان نقطه‌ی اول بودیم به راحتی می توانیم سریال را جزو سریال ‌های دسته چندمی تلویزیونی در نظر بگیریم.

سریال هنوز نتوانسته از موقعیت اولیه خود را بیرون بکشد. صحرا به جزیره آمده و متوجه حضور افراد ثروتمندی شده که قصد خرید جزیره را دارند. در کلیشه‌ای ترین حالت ممکن عاشق سردسته‌ی آدم پولدارها می‌شود و می‌فهمد او مثل بقیه نیست و آدم درستی است. حالا چگونه به این نتیجه رسیده است معلوم نیست. لابد دلیلش ابراز علاقه‌ی شاهنگ به اوست. فکر نمی کنم کسی قبل این سریال هم رانت‌خواری و اختلاص را در مغایرت با عشق و عاشقی می‌دانست. پس صحرا چه دلیلی بر این سجاده آب کشیدن دارد فعلاً که مشخص نشده.

واقعاً زیباتر نبود بجای اینهمه سکانس و پلان از میزهای ناهار و شام و عصرانه و صبحانه، سعی می‌شد چند خرده‌پیرنگ درست و حسابی برای سریال طراحی می شد که روایت این چنین تُنک و خالی نمی نمود؟

به هرحال نام سریال ساز بزرگی لیبل این اثر بود و توقعات بسیار بسیار بالاتر، که تا حدود زیادی برآورده نشد